Dag 37: Olympic National Park – Hoh Rain Forest, WA

maandag 1 mei 2017

Na het ontbijt gaan we eerst een stukje lopen naar World’s Largest Sitka Spruce, een enorme spar van ruim 58 meter hoog en een omtrek van 18 meter, deze boom is ongeveer 1000 jaar oud. Jammer voor ons dat het regent maar de boom heeft er vast baat bij, die is juist zo groot geworden vanwege dit klimaat. 

De Sitka spar behoort tot de dennenfamilie, deze boom komt voor in de noordelijke kuststreken van West Amerika, Canada en Alaska. Deze boom is ook het symbool van de staat Alaska. De Sitka spar wordt veel toegepast in de bosbouw, de boom groeit snel, het hout is licht en relatief sterk. Tegenwoordig wordt deze boom ook veel toegepast in Noord en West Europa voor de houtwinning.

In de auto zetten we de verwarming hoog en dan is het leed gauw geleden en kunnen we naar ons volgende routepunt. 

We rijden weer naar de kust waar de stranden zeer originele namen hebben gekregen: Beach 1, Beach 2, Beach 3 enz. Alleen Ruby Beach heeft een echte naam, het is het meest noordelijke strand van de zuidelijke stranden van Olympic National Park. Ruby Beach staat bekend als een van de mooiste stranden van het Olympic-schiereiland, onder andere door de fotogenieke Sea Stacks vlak voor de kust. Sea Stacks zijn rotsformaties in zee en zijn in de miljoenen jaren geleden ontstaan door erosie. 

Sea Stacks bij Ruby Beach

De hardheid van het gesteente bepaalt hoe snel het gesteente erodeerd door wind, ijs en aan de kust door zeewater. Zee-rotsen vind je over de hele wereld, in IJsland, Schotland, Middellandse Zee maar ook heel veel in het westen van Zuid- en Noord-Amerika. 

Ruby Beach

Ruby Beach

Zoals het geval is voor alle stranden in de regio, wordt Ruby Beach steevast overspoeld met drijfhout. Als de sneeuw gaat smelten in het voorjaar stijgen de rivieren in het regenwoud bijna 2 meter, ze slepen dan dode bomen mee naar zee, daar drijven ze vaak geruime tijd rond om dan door de sterke getijden weer op het strand gegooid te worden waardoor het drijfhout hoog ligt opgestapeld. Als we bij Ruby Beach aankomen is het laag water en kunnen we een strandwandeling maken. 

Om op het strand te kunnen komen moeten we wel over een grote stapel boomstammen heen klimmen maar dan kunnen we een heel eind richting de zee lopen. Op dit punt mondt ook een beek uit in de zee en is het een heel surrealistisch decor waar we in lopen, de grillige rotsen, de enorme boomstammen, de krachtige golven en wij als kleine wezens in dit landschap. Lekker uitgewaaid, met natte schoenen en behoorlijk opgefrist, komen we terug bij de camper en komen we weer bij met een kop koffie en een donut. 

Ruby Beach

Op naar de volgende bestemming, het Hoh Rain Forest in het Olympic National Park. 

We volgen de weg door de Hoh Valley tot aan het Visitor Center. Daar houdt ook de verharde weg op en zijn we al een aardig stukje het Olympic National Park ingereden. Volgens onze informatie is hier  ook een camping waar campers tot 21ft toegestaan zijn. We kijken eerst even op de camping rond, maar die is nog bijna leeg, we hebben de plekken voor het uitzoeken, onze camper is dan wel 22ft maar we hebben geen enkele moeite om hem te parkeren, dus we kiezen een plaatsje en kijken niet op een feet meer of minder.

We staan aan de snelstromende Hoh River die over de camping loopt in de Hoh River Valley die zich uitstrekt van de voet van Mount Olympus, het hooggebergte in het midden van het Olympic NP tot aan de Stille Oceaan. Het is dus een smalle, U-vormige vallei die vroeger gevormd is door gletsjers die vanuit de bergen naar de oceaan zijn gegleden. “Hoh” is een oud Indiaans woord dat “snel stromend water” betekent. De Hoh River wordt gevoed door de gletsjers rondom Mount Olympus, het water is ijskoud en de kleur is melkachtig wit. Talrijke andere riviertjes en beken monden uit in Hoh River, daardoor is het een vrij grote rivier. In de zomermaanden kan je op Hoh River raften of kayakken, echter het seizoen is nog niet zo ver, het toerisme moet nog op gang komen. 

Big Leaf Maple behangen met mos

De regenwouden, waar we de komende dagen regelmatig mee te maken krijgen, liggen in laag gelegen valleien aan de westzijde van de Olympic Mountains. Er valt hier, zoals ons bekend, veel neerslag, de temperaturen zijn gematigd en in de zomer is het vaak mistig. Vrijwel elke vierkante centimeter van de bodem is bedekt door levende planten, waaronder veel varens. Sommige planten leven zelfs op andere planten. Dit zijn epiphytes, planten die niet in contact komen met de aarde, maar weer niet tot de parasieten worden gerekend. Deze epiphytes zijn mede verantwoordelijk voor het jungle-achtige uiterlijk van het regenwoud. In verband met de dichte bedekking van de bodem is het moeilijk voor jonge planten om een goede start te maken. Veel zaden ontkiemen dan ook op omgevallen, rottende bomen. Als deze nieuwe planten gaan groeien, dan gaan hun wortels door de rottende boomstam heen naar de bodem. Nadat de boomstam helemaal is weggerot, blijft een aantal jonge bomen over, die in een rij op hun wortels op stelten naast elkaar staan. De dikke, beschermende vegetatie zorgt weer voor prima huisvesting voor de dieren in het park. 

Roosevelt Elk

De bescherming van de Roosevelt Elk, vernoemd naar president Theodore Roosevelt, is oorspronkelijk een van de voornaamste redenen geweest om Olympic National Park op te richten. Een confrontatie zal later op de middag nog volgen. Behalve een groot aantal zoogdieren en vogels komen in de regenwouden ook veel insecten, reptielen en amfibieën voor. De meest voorkomende boom in Olympic is de Sitka Spruce. Een volwassen exemplaar is zo dik dat acht man met uitgestrekte armen elkaar net kunnen raken als ze zich eromheen vouwen. Je herkent de Sitka Spruce aan zijn scherpe, zilvergroene naalden. De bomen kunnen tot duizend jaar oud zijn en omdat dit, gelukkig, lange tijd volkomen onbegaanbaar gebied was, zijn ze gespaard gebleven voor de houtkap. Vanmorgen hebben we het oudste exemplaar al bezocht maar hier staan er nog veel meer. De western red cedar reikt meer dan tachtig meter hoog, met zijn vezelige kaneelkleurige bast en zijn platte, op kant lijkende, varenachtige bladeren is het een aparte verschijning. Buiten het park wordt deze boomsoort ook veel  commercieel verbouwd voor de houtindustrie. Ook de Big Leaf Maple, de esdoorn, vaak dicht begroeid met mossen, neemt een belangrijke plaats in het regenwoud. Het drukst bezochte regenwoudgebied van het park is waar we nu zijn, het Hoh Rain Forest. 

We betalen onze campingplaats bij het Hoh Rain Forest Visitor Center, waar je via een aantal korte wandelpaden van de camping naar het visitor center een heel goede indruk krijgen van de indringende geuren en geluiden en de intense sfeer van het regenwoud.

Hall of the Mosses

Eerst even lunchen en dan gaan we weer wandelen, nu gaan we de Hall of the Mosses trail lopen, een prachtige trail door het regenwoud waarbij we de Sitka Spruce Trees tegenkomen, Red Cedar Trees en Big Leaf Maples, met mossen behangen esdoorns. We zien eindeloos veel kleuren groen in dit bos, vooral Maple grove, een groep oude esdoorns is schitterend om te zien. De hele trail kenmerkt zich uiteraard door de vele soorten mos die er te zien zijn, waarbij de hangende mossen bijzonder mooi zijn. 

Bijna aan het einde van de trail komen we twee grote Elks tegen die langs het pad staan te grazen. Bij het Visitor Center hingen pamfletten dat er recentelijk mensen zijn aangevallen door Elks, er staat een waarschuwing bij dat we minstens 100 meter uit de buurt van een Elk moeten blijven en de ranger moeten waarschuwen als een Elk agressief wordt. 

Gescheiden door een Elk

Het lukt Cathy om heel voorzichtig langs de Elk te lopen die nu op 2 meter van het pad staat te eten, maar Peter treuzelt net iets te lang en de Elk loopt het pad op richting Peter, die probeert nog weg te lopen maar de Elk blijft rustig achter hem aanlopen. Peter kan niets anders dan een heel eind terug lopen via het pad tot de Elk eindelijk het pad verlaat en zijn soortgenoten in het naastgelegen bos opzoekt, er blijken er opeens meer rond te lopen. Peter vangt andere wandelaars op en gezamenlijk besluiten ze, na het nemen van veel foto’s, een omtrekkende beweging te maken langs de kudde en 20 minuten later zijn we dan weer verenigd. We maken de trail verder af en lopen rustig samen terug naar de camper. Na deze enerverende ervaring, het is ondertussen al weer 18.00 uur hebben we wel een glaasje wijn en biertje verdient vinden we zelf, happy hour naar Amerikaans gebruik.

Vandaag gereden:  77 mile  ( 124 km)

Camping: Hoh Rain Forest Campground, WA