Dag 8: Strataca - Hutchinson, KS

zondag 2 april 2017

Het voordeel van slapen in een State Park is dat het heerlijk stil is, we horen hier echt helemaal niets ’s nachts. Als we ’s morgens langs het dumpstation bij de uitgang rijden blijkt de er geen water op de kraan zit, zo te zien is het in lange tijd niet gebruikt want ook de aansluiting op het riool zit verstopt. We rijden naar een andere dumpstation op een ander gedeelte de camping, daar kunnen we wel dumpen maar ook daar is geen water terwijl dit gedeelte van de camping op 1 april open zou gaan. Een vriendelijke campinggast verteld ons dat we wel water kunnen tanken bij de full hookup plaatsen in het eerste deel van het park, dat deel is al eerder open gegaan. Het is nog steeds koud buiten en weer heeft het flink geregend vannacht. 

We rijden richting Hutchinson naar de Hutchinson Salt Compagny. Er is daar een ondergronds zout museum, Strataca genaamd, met mogelijkheden om door de zoutmijnen te rijden. Dit is de enige zoutmijn in de USA waar naast de commerciële zoutwinning ook bezoekers welkom zijn om in de zoutmijn rond te kijken en uitleg krijgen over de wijze van zoutwinning. 230 miljoen jaar geleden is Kansas miljoenen jaren overstroomt met zout water. Het zout heeft zich in lagen afgezet op de bodem. Door het gewicht van de latere aardlagen zijn de zoutlagen in elkaar gedrukt tot gesteente met zoutkristallen, zogenaamde Halite. In begin 18^de eeuw ontdekte jagers en gelukzoekers al zoutwaterbronnen en op klein schaal is toen al zout gewonnen door verdamping. Pas in 1863 werd in Oost Kansas de eerste kleine zoutmijn ontdekt. In 1887 is in Hutchinson bij het boren naar gas, olie en kolen op een diepte tussen 1500 en 3000 meter een zoutlaag van 300 meter dik gevonden. Dit zoutveld is zo groot dat er tot op de dag van vandaag tonnen zout per dag gedolven worden. In 1888 is een mijnschacht gebouwd en de zoutwinning begonnen. Momenteel wordt er vooral zout geproduceerd voor de gladheidsbestrijding, agraïsche toepassing, voedingszout in vee- en diervoeders en bulkzout voor industriële toepassing. 

In de gedeelte waar tot 1960 zout is gewonnen is nu op 1600 meter diepte een commercieel museum Strataca gevestigd. Naast de museum functie worden er ondergronds vele festiviteiten en sportevenementen georganiseerd.  Er worden wieler- en hardloopwedstrijden gehouden, concerten gegeven, de jaarlijkse Miss Salt verkiezing en de Salt Christmas Party. Je kan er ook vergaderlokaties huren of teambuilden met “kamperen” in de mijn, je kunt er zelfs trouwen en een feest geven. Het is er droog en altijd constant 20°C graden. Een gedeelte van de mijn wordt commercieel gebruikt voor de opslag van archieven, dataopslag van strategische gegevens, maar er liggen ook veel mastertapes van films van Warner Bros, Disney etc. en historische belangrijke registraties van televisieprogramma’s door een bedrijf genaamd “Underground Vaults and Storage”. 

Zondag is het museum open van 13.00 tot 1 7.00 uur, zodra het open gaat gaan we naar binnen. Het is niet druk en we kunnen gelijk met de tour van 13.00 uur mee naar beneden. 

Met de originele mijnlift naar beneden

Iedereen krijgt een mijnhelm op en dan worden we met de originele mijnlift naar beneden gebracht, naar het Strataca museum, hier zijn ze al klaar met de zoutwinning, maar verderop is de mijn nog steeds in gebruik voor de zoutwinning. Alles wat ooit naar beneden is gebracht aan gereedschap, voertuigen en machines is nog steeds aanwezig. Er wordt niets meer naar boven gebracht, zelfs niet als het niet meer gebruikt wordt, afvoeren is duurder dan laten staan in een stil hoekje. Zelfs het afval van de mijnwerkers, zoals lunchverpakkingen en ijshoorntjes, zijn blijven liggen op een afvalberg. Daardoor is een rondgang door de mijnen gelijk aan een rondgang door de tijd van de zoutwinning in deze mijn. We bekijken diverse korte video’s over het boren en opblazen met dynamiet van de het gesteente en hoe de mijnwerkers leefden en nog steeds werken onder de grond. Hoe de zoutbrokken eerst met de hand in de wagons werden geladen en later met machines en nog later via een lopende band werden afgevoerd. Dan gaan we met een treintje, waar mijnwerkers in het begin mee werden vervoerd, door diverse mijngangen waarbij we zien hoe de zout lagen zijn opgebouwd. 

Darkride

Vervolgens gaan we mee met de Darkride, een wat comfortabeler treintje uit een latere periode. We worden gewezen op diverse boorgaten, stukken waar het plafond is ingestort en de achtergelaten dynamiet verpakkingen. Tijdens de Darkride gaat het licht even helemaal uit zodat we kunnen ervaren hoe donker het in werkelijkheid is in de mijn. In één van de gangen mogen we zelf een brokje zout uitzoeken om als souvenir mee naar huis te nemen. Via de gebruikelijke souvenir winkel, zelfs diep onder de grond willen ze verdienen aan de toeristen, komen we dan bij de laatste rit, de Salt Safari. Dit is een tocht van een uur door de afgesloten mijngangen. We krijgen allemaal een helmlampje mee en rijden met het treintje door de gangen terwijl de gids ons wijst op boorgaten en brokken rood zout waarvan toen gedacht werd dat het niets waard was en dus achtergelaten. 

Afgeschreven schepmachine

Hij laat ons zien hoe het er uitziet als er een stuk van de ingewanden van de mijn is opgeblazen en hoe dan de stapel brokken er uitziet, er zijn twee gangen waar het niet is opgeruimd maar waar de hele stapel nog ligt. Waarom het nooit is opgehaald is niet bekend, het lijkt op een overhaast vertrek omdat er ook diverse materialen zijn achtergebleven. De stapel vertegenwoordigt een waarde van ongeveer 30000 dollar, maar omdat er nu geen transport meer is in deze gangen kost het meer om het naar boven te brengen dan om het te laten liggen. In de zoutpilaren die zijn blijven staan om het dak te stutten zien we zowel gekristalliseerd zout als rood zout en diverse modder stromen die door de scheuren in de zoutlagen doorsijpelt. 

Oude chevrolet

Ook nu gaat het licht weer even helemaal uit en zitten we een minuutje in het pikkedonker en ook hier mogen we weer een stuk zout uitzoeken voor we bij de souvenirwinkel worden afgezet. Het is al bijna 5 uur als we uiteindelijk weer boven de grond staan, het was een indrukwekkende en interessante middag. We blijven in Hutchinson overnachten, maar trakteren onszelf eerst op een lekkere maaltijd bij Applebee’s, een keten waar we goede ervaringen mee hebben. Het valt steeds weer op dat Amerikanen andere eetgewoontes hebben dan wij, zo eten ze vaak alleen met een vork of gebruiken zelfs helemaal geen bestek, daarbij is het dineren in een restaurant geen avondvullend programma maar even eten en dan gelijk weer weg. Zodra Cathy de laatste hap neemt, wordt het bord weggehaald en meteen gevraagd of ze nog ruimte heeft voor een dessert, en dat terwijl Peter nog zit te eten. Als we daarop wijzen snapt de serveerster niet dat dat een probleem is, maar als we nog een paar minuten willen wachten met het nagerecht is dat ook prima. Wij laten ons niet gek maken en genieten rustig van ons eten, want lekker is het beslist. Na het eten rijden we naar de Walmart en installeren ons voor de nacht. De komende paar dagen worden lange ritten op weg naar New Mexico, hopelijk is het daar wat warmer.

Vandaag gereden: 79,5 miles (128 km)

Camping: Walmart Supercenter Hutchinson